انجام مداخلات اولیه: در سنین 7 تا 9 سالگی
توصیه می کنیم فرزندان شما اولین ارزیابی ارتودنسی خود را در سن 7 سالگی انجام دهند. این معاینه زودهنگام به این معنی نیست که بریس ها خیلی زود روی دندان هایشان قرار می گیرند. انجام مداخلات زودهنگام می تواند نقشه راه عمل های ارتودنسی در آینده باشد.
این یکی از بهترین ارتودنسی های این دوره است
در سن 7 سالگی، بیشتر دندان های شیری شروع به بیرون آمدن کرده اند و متخصص ارتودنسی به راحتی می تواند ایده خوبی در مورد چینش دندان های دائمی پیدا کند. در برخی موارد، اگر کودک در تکلم یا تغذیه مشکل داشته باشد به دلیل قرار گرفتن نامناسب دندان ها. ممکن است در این مرحله از بریس یا تراز کننده دندان متحرک استفاده شود.
در صورتی که کودک دارای دندان های بیرون زده باشد باید از بریس های عرضی نیز استفاده کند. و در صورت وجود بی نظمی در دندان ها، کودک کاندید مناسبی برای بریس های زودرس است. تشخیص و درمان به موقع این علائم می تواند از بدتر شدن این مشکلات با رویش دندان های دائمی جلوگیری کند.
اگر کودک شما در سنین پایین به براکت نیاز دارد، باید برای کمک به کودک خود در مراقبت از بهداشت دهان و دندان آماده باشید. استفاده از بریس می تواند تاثیر مثبت و ارزشمندی بر مراقبت از سلامت دهان و دندان داشته باشد. ممکن است تا زمانی که عادات بهداشتی مناسب دهان و دندان شکل نگیرد، نیاز به مداخله اضافی وجود داشته باشد.
شروع ارتودنسی در سن 10-14 سالگی
اغلب کودکان از سنین 10 تا 14 سالگی درمان ارتودنسی را شروع می کنند، در این سن دندان های شیری به طور کامل جایگزین دندان های دائمی شده اند و فک به اندازه ای پایدار است که بتواند درمان ارتودنسی طولانی مدت را تحمل کند.
براکت ها انواع مختلفی دارند. از براکت های فلزی سنتی گرفته تا ترازهای سرامیکی و شفاف که بسیار رایج شده اند. تعصبی که در استفاده از بریس وجود دارد به دلیل رواج این روش درمانی در بین بزرگسالان تا حد زیادی از بین رفته است. اما بسیار مهم است که با کودک خود در مورد تغییراتی که در نتیجه استفاده از بریس تجربه می شود صحبت کنید.
کلینیک دندانپزشکی کودکان با بیهوشی در اصفهان در سایت دکتر علی بهزدی
مسواک زدن چگونه باید باشد؟
یکی از راه های موثر برای جلوگیری از پوسیدگی دندان های شیری در کودکان و عواقب آن بر روی دندان های دائمی در صورت عدم درمان، مسواک زدن سه بار در روز ضروری و ضروری است، اما چون باعث بی میلی در کودکان نمی شود، همین دستور شب قبل از رفتن به رختخواب می تواند کافی باشد. برای کودکان باید از مسواک های کوچک استفاده شود. بهترین زمان برای مسواک زدن شب قبل از خواب است، زیرا در شب بزاق دهان در هنگام خواب کاهش می یابد و این کاهش ترشح بزاق باعث اسیدی شدن محیط داخل دهان می شود که در محیط اسیدی باعث پوسیدگی دندان می شود.
با توجه به اینکه کودکان تا سن سه یا حتی چهار سالگی نمی توانند به تنهایی دندان های خود را مسواک بزنند، والدین باید برای کودک مسواک بزنند و از این سن به بعد کودک خودش مسواک می زند.
معاینات دندانپزشکی کودکان
کودکان را باید مرتب نزد دندانپزشک برد، خیلی خوب است که اولین معاینه دندان کودک در سن یک سالگی با هدف آشنایی کودک با محیط دندانپزشکی، معاینه اولیه و آشنایی والدین انجام شود. اقدامات بهداشتی در این معاینات، زمانی که کودک معمولاً روی یونیت دندان در آغوش پدر یا مادرش می نشیند، بدون اینکه درد و ناراحتی داشته باشد، ملاقات با دندانپزشک را نوعی برخورد هیجان انگیز و شاد تلقی می کند و این آشنایی باعث می شود. خاطره خوبی از محیط ایجاد کنید دندانپزشکی برای کودک ایجاد می کند. کودکان باید هر 6 ماه یکبار توسط دندانپزشک معاینه شوند.
در پایان ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که با درمان و ترمیم صحیح دندان های شیری می توان لبخندی زیبا به کودکان هدیه داد و کمک شایانی به بالا بردن اعتماد به نفس کودک کرد.
کلینیک دندانپزشکی کودکان شبانه روزی اصفهان در سایت دکتر علی بهزادی
بخش اول: شایع ترین بیماری های لثه
دندانپزشکی کودکان در اصفهان ما همیشه به دلایل مختلفی در معرض بیماری های مرتبط با لثه قرار داریم که در ادامه این مقاله به آنها اشاره خواهیم کرد، اما شایع ترین مواردی که مراجعین کلینیک های تخصصی و متخصصان جراحی لثه با آن سروکار دارند به 2 گروه کلی تقسیم می شوند. :
* التهاب لثه: التهاب لثه که شامل التهاب در محل اتصال لثه و دندان می شود (لثه در گردن دندان)
* پریودنتیت: پریودنتیت که شامل التهاب استخوان و بافت پشتیبان دندان می شود.
التهاب لثه: در مراحل اولیه التهاب، پس از تشکیل پلاک در سطح دندان، باکتری های موجود در پلاک به تدریج سیستم ایمنی را تحریک می کنند که منجر به التهاب لثه و در نهایت خونریزی هنگام مسواک زدن می شود. اگرچه ممکن است لثه ها تحریک شوند، اما در این مرحله از بیماری، دندان ها همچنان در جای خود محکم هستند. هیچ تجزیه و تحلیل استخوان لثه یا آسیب به بافت های دیگر در این مرحله رخ نداده است. هنگامی که ژنژیویت درمان نشود، پیشرفت بیماری منجر به پریودنتیت می شود.
پریودنتیت: در نوع پیشرفته بیماری لثه، با رشد باکتری در اطراف دهان، بافت لثه و بافت های نگهدارنده دندان از بین می رود. اگر به درستی درمان نشود، دندان ها لق می شوند و منجر به از دست دادن دندان می شوند.
به طور کلی می توان گفت که پریودنتیت یک نوع پیشرفته از التهاب لثه است.
بخش دوم: علل بیماری لثه
به گفته دندانپزشکان، پلاک ها مهم ترین عامل بیماری های لثه هستند. پلاک تجمع میکروارگانیسم ها در سطح دندان است. برای از بین بردن باکتری ها سیستم ایمنی فعال می شود و عوامل مرتبط با فعال شدن سیستم ایمنی باعث تخریب ساختارهای نگهدارنده دندان و استخوان فک و ایجاد علائم التهابی در لثه می شود. رعایت بهداشت و استفاده مداوم از مسواک و نخ دندان از تشکیل پلاک روی دندان ها و لثه ها جلوگیری می کند، اما ممکن است برای همه به این راحتی نباشد، به عنوان مثال افرادی که دندان های نامرتب دارند اغلب در رعایت بهداشت با مشکل مواجه می شوند. رعایت بهداشت و در نتیجه ایجاد پلاک و جرم میکروبی در نواحی مختلف دندانی باعث ایجاد بیماری های پریودنتال می شود. توصیه ما برای چنین افرادی مراجعه به متخصص ارتودنسی است.
عوامل دیگری می توانند در ایجاد بیماری لثه نقش داشته باشند
در این درس، ابتدا به تعریف اعتماد به نفس می‌پردازیم و سپس به تفاوت اعتماد به نفس و عزت نفس اشاره می‌کنیم.
رسم است که تعریف‌ها را با مرور دیکشنری وبستر آغاز می‌کنند. دیکشنری وبستر در تعریف اعتماد به نفس چنین گفته است:
اعتماد به نفس یا Self-Confidence به این معناست که یک نفر به توان و توانمندی‌های خودش باور و اعتماد داشته باشد.
این تقریباً همان معنایی است که بسیاری از ما از اعتماد به نفس در ذهن داریم.
البته این تنها تعریف اعتماد به نفس نیست. مثلاً دنیل گلمن تعریف دیگری از اعتماد به نفس ارائه کرده است (+):
اعتماد به نفس یعنی اینکه انسان خودش را عمیقاً ارزشمند و توانمند بداند.
اگر اعتماد به نفس را به سبک دنیل گلمن تعریف کنید، عملاً پذیرفته‌اید که اعتماد به نفس همان عزت نفس است. چون در درس تعریف عزت نفس، هنگام معرفی مدل دو عاملی توضیح دادیم که عزت نفس به صورت ترکیبی از دو مولفهی احساس ارزشمندی و احساس توانمندی تعریف می‌شود.
اما در این‌جا به مشکلی برمی‌خوریم که در ابتدای این درس مطرح شد: اگر این دو اصطلاح دقیقاً یک چیز هستند، چرا باید دو اصطلاح متفاوت برایشان وجود داشته باشد؟
با توجه به این توضیح، ما در متمم تعریف دنیل گلمن و همفکران او را جدی نمی‌گیریم و اعتماد به نفس را بیشتر به همان سبک وبستر تعریف می‌کنیم. تعریفی که در ذهن بسیاری از ما هم، به همین شکل جا افتاده است.
از کتابهای بازاری روانشناسی که بگذرید، در کتابهای علمی روانشناسی کمتر به اصطلاح اعتماد به نفس برمی‌خورید. این اصطلاح آن‌قدر کم به‌کار می‌رود که می‌توانید بگویید: «جامعه‌ی روانشناسی، اصطلاح اعتماد به نفس را چندان دوست ندارد.»
ریشه‌ی این مسئله هم در این است که اعتماد به نفس، مشخص نمی‌کند که دقیقاً چه حوزه‌ای را مد نظر دارد.
کسی از شما می‌پرسد: اعتماد به نفس شما بالاست؟ شما هم می‌گویید: بله. من اعتماد به نفس بالایی دارم.
بعد از شما می‌پرسد: پس مثلاً می‌توانید با کمی تمرین، یک نقاشیِ زیبا بکشید؟ یا می‌توانید پس از آموزش دیدن، یک خلبان حرفه‌ای شوید؟
ممکن است شما اعتماد به نفس بالایی داشته باشید، اما این اعتماد به نفس در زمینه‌ی نقاشی یا خلبانی نباشد. یا مثلاً ممکن است اعتماد به نفس شما در نویسندگی بسیار بالا باشد، اما در سخنرانی چنین اعتماد به نفسی نداشته باشید.
اینکه همه‌ی موضوعات و مهارت‌ها و فعالیت‌ها را یک‌کاسه کنید و بعد درباره‌ی اعتماد به نفس بالا یا اعتماد به نفس پایین حرف بزنید، بسیار غیردقیق است.
آلبرت بندورا کسی بود که به این مسئله توجه ویژه‌ای داشت. او می‌گفت که اعتماد به نفس باید در حوزه‌های مختلف سنجیده شود. مثلاً بپرسیم:
او پیشنهاد کرد به جای Self-confidence از اصطلاح Self-efficacy استفاده شود (+). همچنین همه توجه داشته باشند که self-efficacy صرفاً در یک «حوزه‌ی خاص» تعریف می‌شود (این اصطلاح را در فارسی به خود-کارآمدی ترجمه کرده‌اند).
ما نمی‌خواهیم شما را وادار کنیم به جای واژه‌ی آشنا و ساده‌ی اعتماد به نفس، از واژه‌ی نامأنوس و دشوارِ خودکارآمدی استفاده کنید. خصوصاً اینکه بحث خودکارآمدی، ریزه‌کاری‌ها و جزئیات و ظرافت‌های بسیاری دارد که باید جداگانه به آن پرداخته شود و ما در این‌جا از کنار آنها عبور کرده‌ایم. اما همین‌جا با شما یک قرار می‌گذاریم:
هیچ‌وقت اصطلاح اعتماد به نفس را به صورتِ مبهم و کلی به کار نبرید. همیشه بگویید اعتماد به نفس در …
مثلاً نگویید اعتماد به نفس من بالاست. بگویید: اعتماد به نفس من در سخنرانی زیاد است.
یا اینکه نگویید اعتماد به نفس کمی دارم. بگویید اعتماد به نفس من در برخورد و تعامل با انسان‌های غریبه کم است.
با همه‌ی این توضیحات، اگر درس تعریف عزت نفس را مرور کنید، خودتان می‌توانید به سادگی به این پرسش پاسخ دهید.
اگر اعتماد به نفس را به معنای خاص آن (نزدیک به خودکارآمدی) در نظر بگیریم، با توجه به مدل دو عاملی عزت نفس، می‌توان گفت اعتماد به نفس و باور به توانمندی‌های خود، یکی از دو مولفهی عزت نفس است.
اما این گزاره را حتماً با دو توضیح تکمیلی به خاطر داشته باشید.
اول اینکه اعتماد به نفس باید در حوزه‌هایی که فرد آنها را ارزشمند می‌داند سنجیده شود. یعنی اگر شما دوست‌یابی را یک توانمندی ارزشمند می‌دانید، آن‌وقت، افزایش اعتماد به نفس شما در دوست‌یابی می‌تواند به افزایش عزت نفس شما کمک کند.
دومین نکته هم اینکه اعتماد به نفس فقط وقتی به عزت نفس کمک می‌کند که با مولفهی دیگر، یعنی احساس ارزشمندی همراه شود.
کسی که به توانمندی‌های خود باور دارد، اما احساس ارزشمندی ندارد، این توانایی‌ها را نه در راه رشد، بلکه در راه دفاع از هویت و ارزش خود به کار می‌برد.
به تعبیر کریستوفر مراک، توانمندی‌ها در این‌جا خرج می‌شوند تا فرد خلاء ارزشمندی خود را پُر کند؛ نه اینکه به زندگی متعادل و تعامل با محیط و جامعه ادامه دهد.